De zon schijnt voor een erkende minderjarige vluchteling
Abdul verblijft sedert december 2019 in België en komt uit Afghanistan. Hij vertrok nadat een broer werd gedood door aanhangers van de Taliban. Na een vluchtroute van 6 maanden arriveerde hij België en werd na een kort verblijf in een oriënteringscentrum doorverwezen naar een asielcentrum. Dienst voogdij stelde mij aan als zijn voogd. Abdul was 15 jaar, droeg de kleren van Afghanistan en miste vooral heel erg zijn familie. Tijdens zijn vluchtroute waren zijn documenten en gsm afgepakt en had hij geen contact meer met zijn familie.
Abdul ging naar het OKAN onderwijs en was gemotiveerd om de Nederlandse taal te leren. De nieuwe cultuur, het eten, kleren en vooral de taal vroegen een grote aanpassing. Gelukkig kon hij in het centrum zijn Afghaanse eten zelf bereiden. Omgaan met de structuur en regels en alle dagen naar school gaan vroeg veel van hem. Af en toe ontplofte hij en was het moeilijk om met hem te redeneren, laat staan te werken. In de school deed hij het super goed. Hij leerde vrij snel de taal en kom communiceren in het Nederlands. Dat hij zijn familie zo erg miste bleef invloed uitoefenen op zijn gedrag. In overleg met hem kreeg Abdul een therapeut waarmee hij zijn bekommernissen kon bespreken.
Hoe konden we verbinding zoeken met zijn familie? We legden een FB profiel aan in de hoop via deze weg zijn familie te kunnen vinden. Helaas zonder enig resultaat.
We trokken samen naar het Rode Kruis, Restoring Family Links, en vroegen een opsporing te maken voor zijn familie. Ook hier volgde enkel slecht nieuws. Er werd geen enkel spoor gevonden. En Abdul bleef zoeken ondanks het slechte nieuws.
Er kwam nog bij dat Abdul een negatieve beslissing ontving van het Commissariaat. Je kan je wel voorstellen dat dit alles zijn waardegevoel naar beneden haalde. Wat zat Abdul na bijna 3 jaar nog te doen in België? Zonder voorgaande verwittiging was hij plots verdwenen naar het buitenland. Zijn advocaat had beroep aangetekend, maar kon hij haar wel geloven na zoveel negatieve informatie? En dan kwam hij terug. Hij keerde terug naar het asielcentrum van weleer.
In de school heroriënteerde we Abdul van gewoon onderwijs naar duaal leren. Dit lukte hem. Hij ging tijdens het weekend werken in een restaurant .
Zijn beroep voor erkenning kwam voor en was door alle betrokken partijen zeer goed voorbereid. Abdul sprak zelf Nederlands zonder tolk. Vrij snel kwam er een positieve beslissing: Abdul werd erkend als vluchteling en kan in België blijven wonen. Heel zijn gedrag veranderde van een vervelende opgroeiende gast tot een bijzonder positieve adolescent. Samen met enkele leerkrachten gingen we in zijn restaurant, waar hij werkte, zijn erkenning vieren.
Een dag voordien kreeg zijn voogd bericht dat men zijn vader had gevonden via Restoring Family Links in Afghanistan. Abdul kon zijn vader bellen en zelf horen of alle informatie klopte. En het klopte!!! Wat een blijdschap, de zon begon plots hard te schijnen voor Abdul. Eindelijk erkend als vluchteling én zijn familie gevonden, zijn geluk kon niet op! Abdul werd bijzonder aangenaam, positief en zacht. Hij geloofde nu in een nieuw toekomstig leven in België. Abdul belde regelmatig, kreeg zijn mama aan de telefoon, zijn broers en zus. Wat een vreugde na bijna 3 jaren stilte!!! Er werd veel bijgepraat, er was zoveel blijdschap. Abdul straalde overal en bij iedereen.
En zijn familie heeft gezinshereniging aangevraagd. De reispassen en andere documenten zijn in orde gekomen net voor zijn 18 jarige verjaardag. De zon schijnt eindelijk voor Abdul in België.